कोटंबी घाटातील रहस्मयी भूत 

कोटंबी घाटातील रहस्

नाशिक जिल्ह्यातील पेठ तालुक्यात असलेले आड बु गाव हे खेडेगावांसारखेच, शांत आणि निसर्गरम्य आहे. परंतु रात्रीच्या वेळी, या गावाच्या आजूबाजूच्या रस्त्यावरून फारसे जाणे-येणे होत नाही, कारण गावकऱ्यांनी ऐकलेल्या काही भयंकर घटनांच्या गोष्टींमुळे हा रस्ता ‘शापित’ म्हणून ओळखला जातो.

एकदा रात्री, संदीप नावाचा एक तरुण, ज्याला मित्रांच्या सोबतीत दारू पिण्याची सवय होती, त्याच्या मनात अचानक दारू पिण्याची तीव्र इच्छा निर्माण झाली. तो आपल्या मोटारसायकलवरून पेठ या ठिकाणी गेला, तिथे त्याने भरपूर दारू घेतली आणि नंतर अर्ध्या रात्र झाली तरी त्याला घरी परतण्याचे काही सुचलेच नाही. शेवटी, रात्रीच्या काळ्याकुट्ट अंधारात, संदीपने घरी परतण्याचा निर्णय घेतला.

संदीप आपल्या मोटारसायकलवरून वेगाने कोटंबीचा घाट उतरू लागला. घाटाच्या वळणांवर एक विचित्र शांतता होती. फक्त मोटारसायकलचा आवाज आणि संदीपच्या श्वासांचा आवाज ऐकू येत होता. त्याचे डोके थोडे गरगरत होते, परंतु त्याला घरी पोहोचण्याची घाई होती. थोड्याच वेळात तो कोटंबी गावाच्या वळणावर पोहोचला. त्या ठिकाणी उजवीकडे एक शाळा होती, आणि तिच्या बाजूलाच एक जुनाट हातपंप.

अचानक, संदीपला वाटलं की तो कोणीतरी पाहत आहे. हातपंपाच्या दिशेने त्याने नजर टाकली, आणि त्याला तिथे एक आकृती दिसली. ती धूसर आणि अस्पष्ट होती, परंतु त्याच्या दृष्टीला अजून स्पष्ट होती. त्याने गाडीचा वेग वाढवला, परंतु ती आकृती हळूहळू हातपंपाकडून निघाली आणि थेट संदीपच्या गाडीच्या दिशेने चालू लागली. त्याच्या हृदयाची धडधड वाढली, आणि त्याने पुन्हा गाडीचा वेग वाढवला.

पण ती आकृती अचानक हवेत उडी घेत आणि संदीपच्या पाठीमागे गाडीवर बसली. संदीप थरकापला. गाडी चालवताना त्याच्या शरीरावर चढलेल्या थंड गार वाऱ्याचा स्पर्श त्याला स्पष्टपणे जाणवला. त्याच्या पाठीवर जणू बर्फाचा स्पर्श होत होता. ती आकृती जड जड श्वास घेत होती आणि तिच्या श्वासांचा आवाज संदीपच्या कानात घुमत होता. तो भीतीने थरथरू लागला, आणि त्याच्या मनात विचार आला की तो या अवस्थेत कधीच जिवंत पोहोचणार नाही.

संदीपच्या पायांना ब्रेकचा उपयोग करणे सुचले नाही. त्याने गाडीला अजून वेग दिला, परंतु त्याला रस्ता समजेनासा झाला. जणू रस्ता एका चक्रात फिरत होता, आणि त्याला कोठेही सुटकेचा मार्ग दिसत नव्हता. गाडीच्या हेडलाइट्सने फक्त गडद झाडं आणि धुक्याने झाकलेल्या रस्त्याचं प्रतिबिंब दाखवलं. तो ज्या दिशेला जात होता, ती आकृती त्याच्यासोबत कायम राहिली. ती हसली आणि तिच्या हसण्यातून भीतीने भरलेले अनोखे स्वर संदीपच्या कानात घुमू लागले.

आता रात्र अर्ध्यावर आली होती, पण संदीप अजूनही घरी पोहोचलेला नव्हता. त्याला वाटत होतं की तो एखाद्या वर्तुळात अडकला आहे, जिथे कोणताच मार्ग नव्हता. कितीतरी वेळा त्याने गाडी थांबवून रस्ता पाहण्याचा प्रयत्न केला, परंतु तो जिथे थांबला, तिथून सुरूवात करत होता. गाडीच्या मागच्या सीटवर बसलेल्या त्या थंड गार, अनोळखी शक्तीने त्याला जकडून धरले होते.

शेवटी, पहाटेचा सूर्योदय होताच ती आकृती हळूहळू अदृश्य झाली. संदीप थकून गेला होता, त्याच्या शरीरात शक्ती उरली नव्हती. त्याने पाहिलं की तो आड बु गावाच्या प्रवेशद्वारावर पोहोचला होता. त्याला वाटले की एका शापित रात्रीने त्याला मृत्यूच्या दाराशी पोहोचवलं होतं, परंतु काहीतरी अदृश्य शक्तीने त्याला तिथून सोडवलं होतं.

त्यानंतर, संदीपने कधीच रात्री एकट्याने त्या घाटाच्या दिशेने जायचं ठरवलं नाही. त्या रात्रीनंतर, गावात अजूनही काही जणांनी कोटंबीच्या घाटात अशाच अनुभवांची नोंद केली, पण त्यांच्यापैकी काहीजण परत आले नाहीत. कोटंबी घाटाचं नाव गावातल्या लहान मुलांच्या आणि मोठ्या माणसांच्या गोष्टींमध्ये कायमचं जिवंत राहील 

सूचना :- ही गोष्ट अफ़वानवर आधारित असल्याने खऱ्या आयुष्यातील लोकांशी किंवा घटनाशी याचा काही समंध नाही असे समजावे...